English
The paintings of Johan Cloesen evoke a contemplative, at times melancholic atmosphere, where memory, disappearance, and perception intertwine. His work balances scientific reasoning and visual intuition, reflecting on the fragile state of existence and the tension between what is visible and what can only be sensed.
Often starting from his own photographs, Cloesen paints over or translates them onto canvas. Through this process, the photographic document dissolves into layers of paint, gesture, and light — transforming reality into a space of reflection. What once was a moment captured by the camera becomes a meditation on time, presence, and the instability of meaning.
Traces of painterly traditions such as Art Informel and Lyrical Abstraction resonate in his gestures, yet his voice remains distinctively contemporary. Sometimes the works appear as fragments of a larger, unfinished narrative; at other times they stand alone, quietly oscillating between appearance and disappearance.
Each painting becomes an attempt to render the intangible visible — to reveal what hides between material and immaterial, between memory and matter. In this continuous search, Johan Cloesen explores not only the act of painting itself, but the human desire to understand what forever slips away.
Nederlands
De schilderijen van Johan Cloesen roepen een contemplatieve, soms melancholische sfeer op, waarin herinnering, verdwijnen en waarneming met elkaar verweven raken. Zijn werk balanceert tussen wetenschappelijke reflectie en visuele intuïtie, en onderzoekt de fragiele staat van het bestaan — de spanning tussen wat zichtbaar is en wat slechts kan worden aangevoeld.
Vaak vertrekt Cloesen vanuit eigen foto’s die hij overschildert of vertaalt op doek. In dat proces lost het fotografische document langzaam op in lagen van verf, handeling en licht. De realiteit verschuift naar een ruimte van reflectie, waar een vastgelegd moment transformeert tot een beschouwing over tijd, aanwezigheid en de veranderlijkheid van betekenis.
Sporen van schilderkundige tradities zoals Art Informel en Lyrische Abstractie weerklinken in zijn gebaren, maar zijn stem blijft onmiskenbaar eigentijds. Soms verschijnen de werken als fragmenten van een groter, onaf narratief; andere keren staan ze op zichzelf, zacht balancerend tussen verschijnen en verdwijnen.
Elk schilderij is een poging om het ontastbare zichtbaar te maken — om te tonen wat zich bevindt tussen materie en herinnering, tussen aanwezigheid en afwezigheid. In die voortdurende zoektocht onderzoekt Johan Cloesen niet alleen de aard van het schilderen zelf, maar ook het menselijk verlangen om te begrijpen wat ons steeds weer ontglipt.